Wat zit er onder jouw verwijt?

Ik ben inmiddels 60 jaar en ben al 41 jaar bij dezelfde partner. Ik kan wel zeggen dat ik alle foute manieren wel heb uitgeprobeerd om te krijgen wat ik wilde.
De meest voorkomende manier was toch wel om mijn man iets te verwijten. De woorden nooit en altijd hoorden daarbij. Daarbij liet ik een stuk onbewust slachtofferschap zien.
Hij deed mij in mijn ogen tekort en hij moest mijn probleem maar oplossen.
Het duurde lang voor ik inzag dat ik met enkel verwijten niet verder kwam en dat onder mijn verwijt de eigenlijke boodschap lag.

Ik krijg veel vrouwen in mijn praktijk die zich door hun partner op een of andere manier tekort gedaan voelen. De taken in huis zijn oneerlijk verdeeld of de partner besteed meer tijd aan werk en of sport dan aan hen.
De mannen die ik zie ervaren hun tekort komen vaak in intimiteit en sexualiteit of voelen zich niet gewaardeerd in hun praktische manier van liefde geven. Ik generaliseer wel wat voor een heldere beeldvorming.
De manier waarop we met gevoelens van tekort komen omgaan verschilt ook tussen mannen en vrouwen. Mannen zullen zich minder snel uitspreken. Vluchten in werk of sport en negeren het gevoel zo veel mogelijk.
Vrouwen schieten vaak in de verongelijkte verwijten. De manier waarop je probeert te krijgen wat je wil is grotendeels aangeleerd in je jeugd. In mijn jeugd was er nog een groot verschil in de opvoeding van jongens en meisjes. Meisjes schikten zich langer onder autoriteit en gebruikten meestal huilen, terugtrekken of lief zijn in de hoop te worden gezien in hun behoeften.
Jongens werd geleerd niet te huilen en gevoel weg te stoppen door stoer te lijken. Er is gelukkig al veel veranderd maar de patronen van toen sijpelen nog steeds door in de genen.

Omdat ik zelf vrouw ben zal ik aan de hand van het verhaal van een vrouwelijke cliënte iets uitleggen over verwijt.
Ze had thuis het voorbeeld gekregen dat de vrouw voor het gezin zorgde en dat de man er was om het geld binnen te brengen, maar haar ouders gingen mee met de tijd en ze mocht een studie volgen en haar eigen leven richting geven.
Toch zat het voorbeeld diep. En zo groeide er een patroon waarin haar man veel werkte en zij na de komst van hun twee kinderen partime ging werken en het meeste in huis regelde.
Op een bepaald moment de irritatie te groeien. Ze werd steeds bozer. Haar man had alle vrijheid en zij zat vast aan kinderen en huishouden, was wat ze dacht.
Ze begon hem verwijten te maken. “Jij bent er ook nooit, ik moet ook alles alleen doen en jij kan lekker werken terwijl ik maar thuis moet zijn voor het gezin”.
Soms huilde ze van boosheid, soms strafte ze hem door hem in bed de rug toe te keren. Maar ze bleef zorgen voor iedereen want dat was haar enige manier om te proberen gezien te worden.
We gingen samen terug naar haar kinderjaren. Naar de voorbeelden van toen, naar haar werkelijke gevoel wat er in die tijd niet mocht zijn. Naar ontdekken hoe ze probeerde te voldoen aan de verwachtingen van haar ouders en naar haar aangeleerde overlevingsstrategie.
Ze ontdekte hoeveel ze van zichzelf had weggestopt.
Ze begon te begrijpen dat ze haar eigen onvrede op haar man projecteerde en dat ze dat deed op de manier zoals ze zichzelf onbewust had aangeleerd.
Onder de verwijten die ze uitsprak lag het negeren van haar eigen gevoel en haar behoeftes.
Ze durfde niet zelf verantwoordelijk te worden voor haar onvrede. Ze was bang haar man te verliezen als ze voor zichzelf opkwam. Ze moest onbewust hetzelfde patroon als haar ouders volgen. Toen ze dit allemaal onder ogen zag, kon ze gaan onderzoeken wat ze zelf graag zou willen.
Het bleek dat ze weer naar school wilde. Een opleiding volgen waarin ze haar creativiteit kon gaan inzetten.
Uiteindelijk kon ze zonder verwijt en vanuit haar eigen hart met haar man in gesprek en tot een bevredigende oplossing komen.

Herken je iets in dit verhaal? Hoe maak jij duidelijk aan je partner wat je behoeftes zijn , wat je stoort in de relatie en wat je stoort je aan je eigen leven?
Het is niet altijd makkelijk om eerlijk te zijn over je gevoel. Daar speelt zoveel in mee.
Soms schaam je je voor wat je voelt of soms ben je bang voor de reactie van de ander. Angst voor afwijzing of ruzie. Daar speelt dus veel in mee van je kinderjaren. Je reageert vanuit je overlevingsstrategie.

Daarom is het zo belangrijk om te leren je onbewuste drijfveren naar boven te halen.
Waar komt jouw manier van reageren vandaan? Welke emoties mochten er niet zijn en welke reactie van ouders , familie of anderen kreeg je als jij je gevoel uitsprak?
Het bewustwordingsproces gaat in stapjes. Je lijf en je gevoel geven aan wanneer je overlevingsstrategie je opbreekt. En vaak begint dat met irritatie.
In mijn boek : “Dit boek gaat je ook niet redden”, kun je meer lezen over je overlevingsstrategie.