Grenzen aangeven
Hoe geef je je grenzen aan en wat is daar voor nodig?
Er is in ieder geval moed voor nodig.
Hoe sterker je please gedrag is hoe meer moed je nodig hebt om dat gedrag te veranderen,
maar in eerste instantie is het nodig om de oorzaak te vinden van je gedrag.
Waar heb je het voor nodig gehad om de ander te behagen en jezelf aan de kant te zetten?
Als ik naar mezelf kijk, ik had een hele lieve moeder die me leerde dat je altijd eerst aan een ander moest denken. Iedereen vond haar dan ook net als ik een lieve vrouw. Dat was ze ook, maar niemand zag dat ze zichzelf heel vaak tekort deed. Ze leek geen grenzen te hebben. Ze had vaak migraine en dat zag ik pas veel later als een symptoom van het onderdrukken van haar eigen wensen en emoties.
Ik had zelf ook vaak migraine en dat had dezelfde oorzaak.
Ik ontdekte dat ik het overdreven zorgen voor anderen nodig heb gehad om lief gevonden te worden en deels om de liefde en waardering van mijn moeder te behouden.
In aanleg leek ik al op haar en was daardoor vatbaar voor haar voorbeeld.
Als uiteindelijk dat gedrag een last is geworden, wordt het tijd om na te denken en te voelen.
Niet iedereen is in staat om dan ook de volgende stap te zetten, omdat verandering in gedrag je uit je comfort zone haalt. En dat brengt je veiligheid (wortelchakra) in gevaar.
Ik wilde wel veranderen, maar dat ging en gaat met vallen en opstaan. Het onbewuste moet naar boven worden gehaald en integreren in je bewuste, in je ego. In het onbewuste zijn de situaties met bijbehorende emoties opgeslagen die je gedrag gevormd hebben.
Daar gaat tijd overheen. Tijd om sterker te worden. Om je kracht te vinden en te groeien in eigenwaarde.
Als je het diep van binnen jezelf niet waard vindt om je grenzen te mogen aangeven, zul je de moed ook niet vinden om stappen te zetten. Je blijft dan angstig voor de consequenties die de verandering met zich mee kan brengen.
Heb je dus de oorzaak helder, je oude emoties daarop doorleefd en losgelaten , dan begint het oefenen in nieuw gedrag.
Dat is spannend.
Wat ik dan zie en ook zelf heb ervaren is dat je een vuurtje binnenin nodig hebt.
Iemand gaat over je grens en je voelt irritatie. Irritatie is het begin van verandering. Een smeulend vuurtje.
Meestal slik je dat gevoel weer in, net zolang tot het vuur begint op te laaien en je heel duidelijk een grens voelt.
Als de irritatie verder gaat naar boosheid dan helpt die je om te zeggen wat je wil of vindt.
In dit stadium zul je je mening of gevoel vaak nog op een heftige manier naar buiten brengen.
Bot of boos. Dat brengt niet altijd het gewenste resultaat. De ander schiet in de verdediging. Dat kan er voor zorgen dat je weer terugvalt in je oude patroon omdat je bang bent voor ruzie en er is dan een onveilig gevoel ontstaan.
Door excuses aan te bieden voor de manier waarop je het zei, zonder van mening te veranderen, kun je weer verder.
De moed weer bij elkaar rapen en jezelf niet veroordelen maar weten dat je een lerend mens bent.
Uiteindelijk zul je de balans vinden . Je groeit in je veranderde gedrag, je voelt dat je er wel bij vaart en dat je over het algemeen gerespecteerd wordt als je op een duidelijke, niet aanvallende manier voor jezelf opkomt.
Die positieve reacties van anderen en het gevoel dicht bij jezelf te zijn gebleven, helpen je om op dezelfde weg door te gaan.
Ik wil er wel een kanttekening bij maken. Een mens heeft altijd een keuze en soms is het juist heel fijn om jezelf opzij te zetten in het belang van de ander.
Altijd voor jezelf kiezen is egoïsme, altijd voor een ander maakt je uiteindelijk tot slachtoffer van je eigen goedheid. Het gaat dus om het zoeken en vinden van de balans.