In mijn boek “Dit boek gaat je ook niet redden” besteed ik ook een hoofdstuk aan bindings en verlatingsangst. Iedereen heeft daar in meer of mindere mate last van.
Beide angsten gaan over te weinig vertrouwen op jezelf en op een ander.
Een gezond wantrouwen is nodig om je in de wereld staande te houden. Niet alle mensen zijn te vertrouwen. Het is dus belangrijk je intuïtie te gebruiken. Om dat te kunnen heb je vertrouwen in jezelf nodig en zelfkennis. Want je gevoel is niet altijd zuiver. Er kunnen onbewuste ervaringen meespelen die je gevoel over iemand beïnvloeden.
De beiden angsten brengen een overtrokken gevoel van wantrouwen met zich mee dat vaak vooral onbewust is.
Je niet durven overgeven aan een partner , jezelf niet kwetsbaar durven opstellen wordt dan gekoppeld aan het gedrag van de ander. Je projecteert je eigen angst en wantrouwen en denkt dat de problemen in de relatie worden veroorzaakt door het gedrag van de ander.
Ik had vroeger geen idee van mijn bindingsangst. Ik dacht zelfs dat ik een open persoon was.
Het tegendeel was waar. Ik loste mijn eigen problemen wel op en vertelde pas iets als ik mijn eigen gevoelens onder controle had.
Mijn partner liet zelden iets van zijn ware gevoelens zien en daar maakte ik me boos over.
Ik wilde dat hij iets ging doen wat ik zelf ook niet kon, maar waarvan ik me niet bewust was.
Ik heb van alles geprobeerd om hem te openen, dwingen, manipuleren en het slachtoffer uithangen, niets hielp. Hij zei op een gegeven moment dat hij zich bedreigd voelde door mij en eerder verlamde dan opende. Ik gaf hem het gevoel niets meer goed te kunnen doen.
Er kwam uiteindelijk verandering toen ik mijzelf door opleiding, onderzoek en verwerking leerde kennen en begreep dat ik last had van bindingsangst.
Je partner onder druk tot verandering dwingen gaat niet lukken. Je drijft uit elkaar en de liefde maakt plaats voor frustratie en onvrede.
Als jij iemand bent die ontevreden is over het gedrag van zijn/haar partner, als je vindt dat je niet krijgt wat je nodig hebt dan is het zaak om eerst jezelf te onderzoeken. Met of zonder hulp.
Je mag altijd voor jezelf opkomen en aangeven wat je nodig hebt, maar dan vanuit je kracht, van uit een goed gevoel van eigenwaarde en (je)zelfvertrouwen.
Intuïtief weet je dan ook wel of dat wat je vraagt in je partner latent aanwezig is.
Ik wist heel zeker dat wat ik nodig had in mijn man aanwezig was , maar dat het door opvoeding en andere factoren uit zelfbescherming was ondergesneeuwd. En toen ik de dwang losliet en hem de kans gaf om zelf te ontdekken wat er was weggestopt en wat het op kon leveren als het weer bewust werd gemaakt, kwam de verandering spontaan.
Voel je dat je iets nodig hebt in de relatie wat de ander je nooit zal kunnen geven dan kun je dat feit accepteren of de relatie verbreken. Afhankelijk van hoe belangrijk dit punt voor je is.
Niemand houdt het lang vol om op zijn tenen te lopen om de ander te pleasen. Jijzelf ook niet. Draai het verhaal om en voel in hoe het is als de ander jou onder druk zet om je gedrag te veranderen. Dan weet je dat het teveel van je vraagt en niet uit jezelf komt dus geen stand zal houden.
Om je te durven binden en over te geven aan een ander is het nodig jezelf te leren kennen, te onderzoeken waar jouw angst en overlevingsmechanisme door is ontstaan.
Door zelfkennis en acceptatie van wie je bent, groeit je eigenwaarde en zelfvertrouwen en ervaar je kwetsbaarheid steeds minder als zwak. Je weet wat van jou is en wat van de ander.
Vertrouwen in een relatie moet groeien en het is normaal dat daar wat jaren overheen gaan.
Jezelf volledig overgeven en verbinden aan een partner zonder jezelf te verliezen is liefde ten top.
Deze reis begint en eindigt in jezelf.