(On)Beheersbare woede.
Vier avonden lang zat ik met mijn man voor de tv en keken we naar de serie “Freud” op netflix. ‘S nachts achtervolgde freud me in mijn dromen. Het verhaal kroop onder mijn huid. Het meeste was fantasie in de serie, maar de boodschap van Freud niet.
Zijn therapie draait om het onbewuste en aangezien ik daar ook graag mee werk sloot het aan op mijn belevingswereld.
Het gaat over grote onbewuste grote woede. Je zou het het beest in een mens kunnen noemen. Hoe meer er gebeurt is in je leven dat woede veroorzaakte maar waar je niets mee kon omdat je machteloos was, hoe groter de bom in je binnenste wordt.
Die woede roert zich daar en zolang je door angst voor represailles die nog kunt beheersen , blijft het beest binnen al laat het zo nu en dan zijn grommen horen om vervolgens weer terug te trekken.
De soldaat in de film moest kiezen of hij vijf gevangenen dood schoot of zijn eigen zoon die het leger wilde ontvluchten.
Een vreselijke keus voor de man die zijn zoon niet wilde verliezen , maar die ook empathie voelde voor de gevangenen.
Hij schoot twee mensen neer en toen riep zijn zoon dat hij de anderen zou doen omdat hij niet wilde dat zijn vader voor hem doodde. Maar in plaats van de gevangenen schoot de zoon zichzelf door het hoofd.
De vader zit vanaf dat moment vol machteloze woede en als een paar jaar later de officier die hem de opdracht gaf, zelf iemand vermoord breekt het beest los en vermoordt hij hem. Elke keer als de man , die nu bij de politie werkt groot onrecht ziet gebeuren door iemand met macht, vermoordt hij die persoon. Zijn woede is onbeheersbaar geworden. Hij projecteert zijn pijn onder de woede op de tegenstander en wil de pijn op die manier vernietigen.
Freud probeerde hem te helpen, maar na 1 keer een sessie hypno therapie , houdt hij het voor gezien. Hij wil de duisternis niet in zoals hij zegt. Hij wil niet terug naar de pijn en in plaats van zijn woede te verwerken richt hij deze op iedereen die onrecht begaat. Had hij dit wel gedaan dan had hij het beest in hem kunnen bevrijden .
Dan had hij zijn woede kunnen omvormen tot kracht. Ik ben er van overtuigd dat beheerste woede een opbouwende kracht is die de grens bepaalt zonder een ander kwaad te doen. Onbeheerste woede daarentegen is een destructieve kracht die op zijn ergst allesvernietigend kan zijn.
Het lijkt of de man uit twee persoonlijkheden bestaat want hij is een moordenaar als het beest los breekt, maar hij is op andere momenten een liefhebbende opa en vriend.
De woede slaat toe als hij getriggerd wordt door iets dat linkt aan zijn trauma. Freud wil bewijzen dat wanneer het trauma wordt doorleefd en verwerkt de woede beheersbaar wordt en als kracht een onderdeel wordt van de persoonlijkheid. Het onbewuste deel is dan geïntegreerd in het bewuste.
Ik vroeg me tijdens het kijken af waarom mannen veel vaker moordenaars en machtsmisbruikers worden dan vrouwen.
Ik denk dat mannen van oudsher geleerd is dat macht en eventueel geweld gebruiken tekens zijn van mannelijkheid. Oorlogen kennen vele helden omdat ze de vijand wisten te overmeesteren. Mannen met macht hadden aanzien. Mannen die desterteerden uit het leger waren watjes.
Vrouwen daarentegen werd eeuwenlang geleerd dat lief en mooi zijn vrouwelijke eigenschappen zijn die gewaardeerd worden met name door mannen. De onderdrukte woede die vrouwen mee kunnen dragen uit zich dan niet op een mannelijke manier door geweld , ook omdat vrouwen zeker vroeger fysiek minder sterk waren, maar passief agressief. Manipulatie , fenijnige opmerkingen, achter iemands rug om hem of haar zwart maken , en in het ergste geval doden ze met gif omdat dat geen fysieke kracht kost.
Vrouwen gebruiken de woede helaas ook vaak tegen zichzelf, door zelfbeschadiging of ander destructief gedrag tegen zichzelf gericht.
Tegenwoordig is er dan wel meer aandacht voor gevoel en mogen ook mannen huilen, maar er is nog steeds veel onbeheerste woede in de wereld.
De vrouwelijke energie ontwaakt en is begonnen tegenwicht te bieden.
Niet alleen is dit goed voor mannen maar ook voor vrouwen.
Want het feminisme is belangrijk geweest voor de rechten van de vrouw , maar vrouwen zijn daardoor soms ook doorgeslagen naar de mannelijke energie. Hun vrouwelijkheid en zachte kant werd ondergesneeuwd doordat de mannelijke eigenschappen nodig waren om een plek in de mannenwereld te veroveren.
Sloeg de weegschaal lang uit naar de macht van de man, nu begint er langzaamaan meer balans te komen tussen het mannelijke en het vrouwelijke. Maar dat is een aparte column waard.
Laten we hopen dat mannen leren dat je gevoel tonen niets hoeft af te doen aan je mannelijkheid en dat vrouwen daadkrachtig kunnen zijn zonder hun zachtheid te verliezen. Dan komt de wereld in balans. Dan wordt de woede en pijn niet meer onderdrukt en groeit er geen beest meer dat kwaad wil doen.